Jednym z twórców, których cenimy szczególnie, jest wybitny polski rzeźbiarz Stanisław Cukier. Jego dzieła wykonane są zwykle z brązu, mają więc swój materialny ciężar. Mają też właściwą materii szorstkość i prostotę. Są jak przedmioty, które po wiekach zapomnienia zostały wykopane z ziemi. Nie błyszczą, nie są banalnie piękne. A mimo to przenoszą naszą uwagę w wymiar duchowy, zatrzymują czas, dają obietnicę wieczności.
Stanisław Cukier
urodził się w 1954 roku w Zakopanem. Ukończył Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie później przez pięć lat był wykładowcą w Katedrze Medalierstwa i Małej Formy Rzeźbiarskiej. W 1987 roku wrócił do Zakopanego, gdzie mieszka i pracuje do tej pory. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Krakowie, Warszawie oraz w British Museum w Londynie. Artysta pracuje w klasycznych materiałach, najczęściej w brązie, ale również w drewnie i granicie. Charakterystyczna dla jego stylu akceptacja skończoności i niedoskonałości materialnej formy człowieka i świata służy – paradoksalnie – kierowaniu naszej uwagi ku duchowemu wymiarowi istnienia.